22 χρόνια

τίποτα δεν είναι ίδιο, γιατί κι εμείς αλλάξαμε και οι καιροί αλλοιωτέψανε και δεν
ξέρω αν τους προλάβαμε. δεν ξέρω να πω πώς τους σφραγίσαμε, αν τους υποσημειώσαμε
έστω, ξέρω να πω πως δεν υπήρξε δόλος ακόμα και σ ό,τι τραυματίσαμε περνώντας

σαββατο!

Γράψε λάθος

Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων

ενόχλησες και την ορθογραφία μου.

Κατ΄επανάληψη λες, μ΄ έπιασες να γράφω

συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει

συν-δύο, βάζω το ένα δίπλα στο άλλο

τα δυό μαζί ενώνω - το ζω το αφήνουμε έξω

γιά μετά, αν πετύχει ο συνδιασμός.

Δεν είναι λάθος φίλε μου.

Είναι μιά πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.

Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον

που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.

Συνδιασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν

τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ΄τη σκοπιά του καθ΄ ενός η ορθογραφία.

Πάρε γιά παράδειγμα

τι κινητά που γράφεται το ψέμα:

όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον

σωστά το γράφεις μέσα σου, θαρραλέα.

Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα

τότε το γράφεις ψαίμα.

Ρωτάς από που ως που

γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.

Ποιός ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια

ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση

το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν

και η αοιδός επιθυμία

απ΄ την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια

πρωτογράφτηκε λάθος από το θεό.

no!

Ανοιχτά χαρτιά
... Ήμουν ακατατόπιστος, αλλά δεν ήμουν κακόπιστος. Δε μου πέρασε ποτέ από το νου να πάρω υποδεκάμετρο και να λογαριάσω πόση έπρεπε νά 'ταν η πόρτα που θ' άνοιγε πάνω στη μέρα ούτε αν μπορούσε ποτέ της να κατασκευαστεί μια τέτοια πόρτα για μένα, η πόρτα αυτή υπήρχε, κι εγώ, με τις μικρές μου δυνάμεις, όφειλα να βοηθήσω ν' ανοιχτεί. Από τη χαραμάδα της κι όλας ξεχυνόταν ένα μελτέμι συναισθήματα, που μου ρίχνονταν κατάστηθα.




Ένας κόσμος αληθινός αλλά καταδικασμένος να μένει στην αφάνεια. Για τους περισσότερους ανυποψίαστος και για μερικούς, ορατός μια στιγμή μονάχα, εκεί, στην κορφή του έρωτα ή της απελπισίας. Ένας κόσμος αρμονισμένος στα πιο κρυφά, στα πιο άγρια, στα πιο ελεύθερα αισθήματά του, μα, ωστόσο, κλεισμένος πίσω από πελώριες τάφρους μοναξιάς. Η τρελή θέληση του ανθρώπου να μη σκύψει ποτέ του κεφάλι, αλλά να μπει στην ψυχή του διπλανού του και μαζί να παλινορθώσουνε τα τρομερότερά τους όνειρα να τους δώσουνε σάρκα κι αίμα από τη σάρκα τους και το αίμα τους. Η συνεννόηση των καρδιών. Θα τη φτάναμε; Δε θα τη φτάναμε;
Ο.Ελύτης

Οnce a victim, always a victim.

εξαιρετικές φωνές κι ευαισθησίες

αν λίγο νιώθαμε το προσωρινό,το λίγο,το επισφαλές, το μη αναστρέψιμο και το αιφνίδιο πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμαστε;





στα σκουπίδια φαίνεται καλύτερα ο χρυσός.

περί φιλίας

Κατα τον Αριστοτελη, "η φιλία, η οποία στηρίζεται στην αρετή είναι η φιλία των καλύτερων ανθρώπων.Όπως είναι γνωστό, υπάρχουν τρία είδη φιλίας, κατ' αρετήν, κατά το χρήσιμον και κατά το ηδύ. Το ανώτατο είδος είναι η φιλία επ' αρετή. Βεβαίως και οι φαύλοι μπορεί να είναι φίλοι από συμφέρον και ηδονή.
Όμως, αυτή η φιλία δεν είναι κατ' αρετήν και γι'αυτόν
τον λογο δεν θα διαρκέσει στο χρόνο
www.lexrites.com/.../index.php?...



http://silver.pblogs.gr/files/66426-20051217212657_hands_friends.jpg

ΣΕ ΜΕΛΕΤΗ του Πανεπιστημίου Αιγαίου από το 2003 ώς το 2004 οιερευνητές κ. Ευστράτιος Παπάνης, επίκουρος καθηγητής Κοινωνιολογίας και η κοινωνιολόγος Αγγελική Λουίζου κατέληξαν σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το πώς επηρεάζουν τη φιλία παράγοντες όπως το φύλο, η ηλικία, το μορφωτικό επίπεδο και ο γάμος. Όπως δηλώνουν, «η φιλία αξιολογείται πιο υψηλά από τις γυναίκες, κάτι που φανερώνει ότι αυτές δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα κοινωνικά τους δίκτυα. Το παραπάνω εύρημα βρίσκεται σε συμφωνία με άλλες έρευνες, οι οποίες έχουν αποδείξει ότι οι γυναίκες έχουν πιο ποιοτικά κοινωνικά δίκτυα συγκριτικά με αυτά των ανδρών. Φαίνεται ότι οι άνδρες όταν σταματούν κάποια δραστηριότητα ή αλλάζουν τα ενδιαφέροντά τους, μεταβάλλουν ταυτόχρονα και τις φιλικές τους σχέσεις». Συμπληρώνουν δε ότι «τα άτομα που έχουν ολοκληρώσει την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση δίνουν μικρότερη αξία στη φιλία συγκριτικά με τα άτομα που έχουν τελειώσει ΤΕΙ ή ΑΕΙ. Ενδεχομένως, αυτοί που έχουν ολοκληρώσει την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση έχουν διαφορετικές προτεραιότητες και ανάγκες συγκριτικά με άτομα υψηλότερου μορφωτικού επιπέδου, όπως για παράδειγμα κοινωνική ανέλιξη και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου», λένε. «Είναι σχέση αποσυμπίεσης» ΟΙ ΦΙΛΟΙ έχουν θετική επίδραση και στην κοινωνία ως σύνολο. «Η φιλία είναι ένας διαπροσωπικός δεσμός που στηρίζεται στην αμοιβαιότητα. Αφορά συναισθηματικές, ηθικές, αισθητικές ή γνωστικές ανταλλαγές. Ο ρόλος της είναι σημαντικότατος τόσο στην ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας όσο και στη συνολική λειτουργία της κοινωνίας, δηλαδή στη σύσφιγξη του κοινωνικού δεσμού. Με δεδομένη την πίεση που ασκούν οι ιεραρχικές σχέσεις (οι οποίες είναι συνήθως σχέσεις εξουσίας), οι οικονομικές σχέσεις (οι οποίες είναι σχέσεις εκμετάλλευσης πόρων) και τέλος την κλειστότητα των ερωτικών σχέσεων, η φιλία εμφανίζεται ως ένας χώρος συναισθηματικής, ηθικής, αισθητικής, γνωστικής και, τελικώς, κοινωνικής αποσυμπίεσης», σημειώνει ο κ. ο Αντώνης Γεωργούλας, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Βέβαια, σύμφωνα με τον κ. Γεωργούλα, η φιλία έχει κάποιες προϋποθέσεις. «Προφανώς η αμοιβαιότητα που απαιτεί δεν μπορεί να δημιουργηθεί ούτε στις σχέσεις που μεσολαβεί το χρήμα, ούτε στις σχέσεις των ανθρώπων με τα πράγματα. Αν και η ιεραρχία δεν είναι πάντα ένας αποτρεπτικός παράγοντας, ο φιλικός δεσμός συνήθως δημιουργείται ανάμεσα σε πρόσωπα που βρίσκουν κάποια κοινά στοιχεία σε κοινωνικό, ηλικιακό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο».
ΤΑ ΝΕΑ






......Ασφαλώς όταν ζούμε τη φιλία, κάτι μέσα μας αποζη­τά το χάδι της ανταπόδοσης, τον καθησυχασμο της συ­μπόνιας, της συμμετοχής και την εμπιστοσύνη της λεβε­ντιάς. Αυτό όμως θα συμβεί και θα μας προσφερθεί εκ των πραγμάτων κι όχι γιατί αγωνιζόμαστε να το εκμαιεύ­σουμε, όχι γιατί το απαιτούμε. Η αμοιβαιότητα θα είναι σίγουρα εκεί, όχι γιατί την εκβιάζουμε, αλλά γιατί είναι στη φύση της καλής σχέσης.

Η αγάπη, ανάμεσα σε υγιείς προσωπικότητες, είναι μόνο αμοιβαία. Ας μη ζητάμε όμως να είναι αμοιβαίες και οι προσφορές. Η υπέρβαση της ανταμοιβής είναι μεγάλη ελευθερία και, είπαμε, είναι οι ελεύθεροι και οι δυνατοί που αξιώνονται τις δυνατές σχέσεις, τα μεγάλα αισθήματα. Ας θυμόμαστε τον Γέροντα Παΐσιο να λέει: αν δώσεις στον άλλον ένα αμπέλι, αμέσως να το ξεχά­σεις. Αν όμως εκείνος σου χαρίσει ένα τσαμπί σταφύλι απο το αμπέλι που του χάρισες, μην το ξεχάσεις ποτέ.


Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΕΝΤΙΜΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...
Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης, εκδ. Ψυχογιός, 2008

έλλη παππά

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ της Έλλης Παππά στο
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ 'ΕΨΙΛΟΝ, 778, 12.03.06, ΣΕΛΙΔΕΣ 24 'ΕΩΣ ΚΑΙ 34:

Σελ 26, ...
με τη ζωή της έγραψε ορισμένες από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας...Με το σύντροφό της Νίκο Μπελογιάννη πρόλαβαν να ζήσουν 6 μήνες παρανομίας,7 μήνες στην απομόνωση της Ασφάλειας και 8 μήνες μεταξύ στρατοδικείου και φυλακής...δύο της βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα -Μακιαβέλι ή Μαρξ-(εκδ.Αγρα) και -Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου- (εκδ.Κέδρος)...κυκλοφόρησε "Ο Πλάτωνας στην εποχή μας"...

-Επιτέλους,κάτι έχω κάνει...Διάβαζα τη θεωρία του μαρξισμού από τα 14,αλλά ως πολιτική κουλτούρα τον ήξερα από τα 10...Ετσι δεν έγινα προλετάρια από τα 10
Εμένα πρώτοι μου δάσκαλοι ήταν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.Πριν απ'αυτούς με γοήτευε πολύ η μυθολογία και ήθελα μάλιστα να γίνω αρχαιολόγος...
-Από τη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας,δηλαδή,στη μυθολογία του κομμουνισμού?
-Ακριβώς.Αυτή ήταν η πορεία μου...έφτασα στην Κατοχή να διδάσκω Φιλοσοφία και Πολιτική Οικονομία
...Είχε ανοίξει τότε και η επικοινωνία με τη Σοβιετική Ενωση,με τη ΝΕΠ,και έφερνε εκείνα τα τουριστικά έντυπα,με ιλουστρέ χαρτί και τις φωτογραφίες του Λένιν,με τις κόκκινες σημαίες και τις σφιγμένες γροθιές.Ε,πώς να μη γίνεις κομμουνίστρια......Κάναμε θυσίες τότε για να διαβάσουμε "Ριζοσπάστη".
Κάποιοι τα ξέχασαν αυτά αργότερα

Σελ 28,
Και εγώ για πολλά χρόνια το πίστευα οτι η Ιστορία πάει μπροστά.Αυτά ήταν παραμύθια.Τα πιστεύαμε τότε και λέγαμε οτι θα είμαστε και πρωταγωνιστές...Οταν ακούω αριστερούς να μιλάνε για οράματα,θυμώνω και λέω "διαβάζετε και λίγο Μαρξ". Τι έιναι τα οράματα? Οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις που έχει ο διψασμένος στην ξερα'ί'λα της Σαχάρας? Το όραμα είναι το ακριβώς αντίθετο από την πραγματικότητα..
Για ποια Αριστερά μιλάμε? Προσπαθώ να καταλάβω το ρόλο της και τη σχέση της με την πραγματικότητα...
η Αμερική θα μπορούσε να βοηθήσει όλη την ανθρωπότητα...Σαν να βγήκανε όλοι οι δαίμονες από κάποιο καζάνι και να έχουν πέσει πάνω στην ανθρωπότητα...Σε ποια χώρα έχουμε μια ελπίδα οτι κάτι καινούργιο θα ξεπηδήσει?...Η παγκοσμιοποίηση ως όρος είναι μια μεγάλη ψευτιά.Δηλαδή,πολεμώντας την παγκοσμιοποίηση,πολεμάς τον καπιταλισμό?
Θα βγούμε από τον καπιταλισμό χτυπώντας μια αόριστη παγκοσμιοποίηση?Καπιταλισμός σημαίνει αδηφαγία.Δεν σταματά ποτέ,θέλει ό,τι πάρει να το πολλαπλασιάσει.Με αίμα τρέφεται.Γι'αυτό λέω σ'αυτά τα κινήματα που στρέφονται αποκλειστικά εναντίον της παγκοσμιοποίησης να είναι καθαρές οι κουβέντες τους,να χτυπούν τον καπιταλισμό...
-Η ΕΣΣΔ γιατί κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος?
-Γιατί είχαμε σταλινισμό και όχι κομμουνισμό.Βέβαια,μεγάλη ευθύνη για την κυριαρχία του σταλινισμού έχει και ο Λένιν...Ο Στάλιν δεν μπορούσε να καταλάβει οτι η ειρήνη είχε άλλες απαιτήσεις και έτσι έγινε ο δολοφόνος του σοσιαλισμού...

Εμείς δεν κάναμε κομμουνιστική επανάσταση τότε.Λαοκρατία ζητούσαμε,δηλαδή δημοκρατία με έμφαση στη λα'ι'κή εξουσία...Οταν γύρισε ο Ζαχαριάδης από το Νταχάου,στην εισήγησή του στη 12η Ολομέλεια,τον Ιούνιο του 1945,δηλώνει ξεκάθαρα και απολύτως ρεαλιστικά πως δεν γίνεται να αγνοήσουμε το γεγονός οτι η χώρα εξαρτιόταν από το αγγλικό κεφάλαιο και οτι αποτελούσαμε συγκοινωνιακή αρτηρία ζωτικής σημασίας για τη βρετανική αυτοκρατορία.Οι Αγγλοι είχανε τέτοια συμφέροντα που δεν θα αφήνανε την Ελλάδα ήσυχη.Ο Ζαχαριάδης...
Σελ 30,
άφηνε να εννοηθεί οτι υπήρχε τρόπος,επιλέγοντας τον ειρηνικό δρόμο,να συνεργαστούμε με τους Αγγλους.Τώρα,το πως θάφτηκε αυτή η εισήγηση και αλλάξαμε τακτική στο 3ο Συνέδριο είναι ένα ερώτημα στο οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω.Υπάρχουν κενά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος...Η Σοβιετική Ενωση μας είχε εγκαταλείψει μετά τη Γιάλτα.Στη σειρά του "Μπαρμπαρόσα" δεν υπάρχει καθόλου Ελλάδα.Δεν ασχολούνταν πια μαζί μας,μας είχαν ξεγραμμένους.Και,βέβαια,ήταν λάθος να περιμένουμε βοήθεια απ'αυτούς.Αν επιλέγαμε το ειρηνικό μοντέλο,δεν θα μπλέκαμε σε μεγαλύτερες περιπέτειες.Θα γλιτώναμε τουλάχιστον τον Εμφύλιο και τους διωγμούς,όπως έκανε η Ιταλία...Ο κομμουνισμός νίκησε στους πολέμους και έχασε στην ειρήνη....Αφήνουμε απ'έξω τον Ενγκελς,που εγώ τον λατρεύω,και δεν υπολείπεται καθόλου του Μαρξ.Αν κοιτάξεις,θα δεις σε πάρα πολλές περιπτώσεις ότι την πρώτη ιδέα την είχε αυτός...θα τελειώσει με τον μπουσισμό.Εκεί θα καταστραφεί όλη η υφήλιος...

-Παράγεται αριστερός λόγος στην Ελλάδα σήμερα?
-Μη μου βάζεις δύσκολα,δεν είμαι σε θέση να σου απαντήσω,γιατί θα αδικήσω.Κάπου πρέπει να υπάρχει,αλλά ίσως δεν φαίνεται πολύ καλά.Πρέπει να την ψάξεις...
--Η γενιά του Πολυτεχνείου ήτανε μια ελπιδοφόρα γενιά?
- Για μένα δεν ήταν ελπίδα.Ηταν ένα συγκεκριμένο πράγμα,να φύγει η χούντα και να έρθει η δημοκρατία.
Υπερκοστολογήθηκε και εξαργύρωσε πάρα πολύ ακριβά γραμμάτια.
Εγώ,βέβαια,λέω οτι αυτή η γενιά πέτυχε τους στόχους της.
Γιατί αυτοί από τότε θέλανε να γίνουνε πλούσιοι.
Οι πρωταγωνιστές αυτής της γενιάς και πολιτική καριέρα κάνανε και λεφτά βγάλανε.
Από αυτήν τη γενιά γέμισε ο τόπος νεόπλουτους...

Σελ 32, Ξέρεις,σ'εμένα και τον Νίκο δεν υπήρχαν οι επιρροές του ενός στον άλλο,γιατί ήμασταν το ίδιο.Ο,τι έλεγε ο ένας,συμφωνούσε κι ο άλλος.Εγώ,όταν γνώρισα τον Νίκο,ήταν σαν να βρήκα το φως μου.Ενα πράγμα μοναδικό...Μα,νομίζεις πως είχαμε αυταπάτες?Ξέραμε πολύ καλά τι μας περίμενε.Το έβλεπες στο βλέμμα τους ότι θέλανε να μας σκοτώσουν.Μιλούσανε και άφριζε το στόμα τους...
-Σας δελέασαν ποτέ?
-Δεν σου ζητάμε να κάνεις καμιά υποχώρηση.Αρκεί να δηλώσεις ένα πράγμα.Οτι το ΚΚΕ δεν είναι μαρξιστικό κόμμα"...Το φοβερό είναι πόσες λεπτομέρειες ξέρανε για τη ζωή μας.Που σημαίνει οτι υπήρχαν τόσοι χαφιέδες και άλλοι τόσοι που ανακαλύψαμε στη συνέχεια...Το ΚΚΕ ήθελε έναν ήρωα και έναν προδότη.Τον ήρωα τον βρήκανε στο πρόσωπο του Μπελογιάννη και τον προδότη στου Πλουμπίδη.
Η αμήχανη ηγεσία του,που δεν ήξερε να πει στον κοσμάκη γιατί έφτασε στην ήττα ένας τέτοιος αγώνας,θέλησε να τα φορτώσει όλα σ'ένα πρόσωπο.Ο καημένος ο "μπάρμπας",πόσο πικραμένος πέθανε>>...-Το ΚΚΕ είναι μαρξιστικό κόμμα?
-Κομμουνιστικό μπορεί να είναι.Μαρξιστικό...

Σελ 34,δεν είσαι κομμουνιστής επειδή το λες...-Ο Συνασπισμός είναι αριστερό κόμμα?
-Θέλει να είναι,αλλά δεν μπορεί...Η ΚΟΥΤΒ στέρησε από τα Κ.Κ. τον κομμουνισμό...
-Ο Κολιγιάννης?
-Είπαμε να μιλήσουμε για ηγεσίες.Δηλαδή.στο τέλος (και δεν ήταν μόνον ο Κολιγιάννης) έβλεπες στελέχη υψηλά και ήταν καραγκιόζηδες...Ο Φλωράκης,από κει που δεν το περίμενε,έγινε ηγέτης.Δεν είχε καθόλου προσόντα.Και αν δεν είχε τον Ανδρουλάκη δάσκαλο,δεν θα ήξερε ούτε ανέκδοτα.Του είχε πάρει και βιβλία με ανέκδοτα,για να κάνουν εκείνες τις γελοιότητες.Τέλος πάντων,τέτοιο κόμμα,τέτοιοι ηγέτες.Ελειψε από το κόμμα όλος ο ανθός...φταίνε οι παλιοί δημοσιογράφοι,οι "έγκυροι",που κάνουνε κουμάντο...και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις τους πάντες?
Αυτά μόνο δικτάτορες τα κάνουν.Ποιος σε διάλεξε για δικαστή?...Και παίρνουν και πολλά λεφτά.Μαχόμενη δημοσιογραφία και πολλά λεφτά δεν γίνεται...Εχουν συμβεί μεταλλάξεις τρελές και στις λέξεις και στους ανθρώπους...

απο clubs.pathfinder.gr/.../1059846

επιτέλους φως

χαρισμένο.

ΑΛΕΞΗΣ

.. Δεν είχα κανέναν να συμβουλευτώ. Πρώτη συνέπεια των απαγορευμένων ροπών είναι η ωρίμανση που φέρνουνε μέσα μας. Πρέπει να σιωπούμε ή να μη μιλάμε παρά με συνενόχους.

Υπόφερα πολύ στην προσπάθεια μου να συγκρατώ τα πάθη μου, να μην περιμένω ενθάρρυνση ούτε οικτο, ούτε καν αυτή τη λίγη εκτίμηση που δικαιούται κάθε καλή πίστη. Ποτέ δεν είχα οικειότητα με τους αδελφούς μου. Η μητέρα μου, που ήταν πολύ θρήσκα και πολύ λυπημένη, έτρεφε για μένα συγκινητικές παραισθήσεις. Δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ αν της έκλεβα την ιδέα την πολύ αγνή, την πολύ γλυκιά και κάπως ανούσια που είχε για το γιό της.
Αν είχα τολμήσει να εξομολογηθώ στους δικούς μου, αυτό που θα μου συγχωρούσαν λιγότερο θα ήταν αυτή ακριβώς η εξομολόγηση. Θα είχα ρίξει εκείνους τους γεμάτους προκαταλήψεις ανθρώπους σε μια κατάσταση δύσκολη, απ την οποία τους έσωζε η άγνοια. Θα με επιτηρούσαν, δεν θα με βοηθούσαν.




Ο ρόλος μας μέσα στην οικογενειακή ζωή έχει καθοριστεί μία φορά και για πάντα σε σχέση με τους ρόλους των άλλων. Είμαστε ο γιός, ο αδελφός,ο σύζυγος, τι άλλο;αυτός ο ρόλος μας χαρακτηρίζει όσο και τ όνομά μας...και η προσοχή που πρέπει ή που δεν πρέπει να μας δείχνουν.
Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα είναι η ζωή μας. Καθόμουνα στο τραπέζι, ή σ ένα ειρηνικό σαλόνι. Είχα στιγμές αγωνίας στις οποίες φανταζόμουν πως πεθαίνω. Με παραξένευε που δεν τόβλεπαν. Σε τέτοιες στιγμες η απόσταση που μας χωρίζει απ τους δικούς μας γίνεται ανυπέρβλητη.
Χτυπιόμαστε μέσα στη μοναξιά όπως στο κέντρο ενός κρυστάλλου.Έφθανα στο σημείο να σκέπτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν αρκετά σοφοί για να καταλάβουν, να μην επέμβουν και να μην εκπλαγούν. Αυτή η εικασία αν το καλοσκεφτείς, ίσως θα μπορούσε να εξηγήσει το θεό.
Αλλά όταν πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους είναι ανώφελο να τους αποδίδουμε σοφία. αρκεί η τύφλωση...

object height="344" width="425">

αιωνιότητα

28η Οκτωβρίου 1940 - Αφιέρωμα
Επιμέλεια: Νίκος Νικολάου - Αντώνης Αγγελής

Στράτης Μυριβήλης: Η ώρα της ιστορίας.
(Δημοσιεύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1940 στο περιοδικό Νέα Εστία, τεύχος 334)


Σε μιαν ώρα που κανείς δεν ξέρει, σε μια στιγμή που μόνο ο Θεός ορίζει, μέσα στο ναό της Ιστορίας σημαίνει ξαφνικά η βαθειά καμπάνα της Μοίρας πάνω στα ριζικά των λαών. Τότε τα άτομα που αποτελούν την εθνικήν ολότητα, πετούν θεληματικά ένα μεγάλο μέρος από τα πιο ακριβά προνόμιά τους, αυτά ίσα-ίσα που κατοχυρώνουν τη μονάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι τότες, υποταγμένοι σε μιαν ακατανίκητη κεντρομόλο δύναμη, αναζητούν τον πυρήνα της ομογένειας, πυκνώνουνται γύρω εκεί, για να δώσουν, όσο γίνεται πιο υπεύθυνα, το μεγάλο «παρών» της φυλής,. Μπροστά στο κάλεσμα της Μοίρας. . Μια φυλή, ένα έθνος, ένας λαός, είναι προικισμένα με βιολογικά νειάτα τόσο περισσότερο, όσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά θα μπορέσουν να κάνουν τη σωτήρια προσαρμογή, από το άτομο στην ομαδική ολότητα.

Σαν γίνει αυτό, τότες πια η φυλή, οπλισμένη με όλα τα ψυχικά και ζωικά της χαρίσματα, παίρνει την ιστορική της φυσιογνωμία και από μια σκόνη ατόμων, που ήταν πριν, γίνεται ξαφνικά μια πελώρια ενιαία μορφή, εμψυχωμένη από μια μοναδική θέληση. Αναπνέει μέσα της ένας ολάκερος λαός, μ' ένα στήθος πελώριο, και το ρυθμό στις πράξεις και στους λογισμούς τους, τον δίνει μια θεόρατη καρδιά με το σφυροκόπημα του ρυθμού της.

Μόνο στους λαούς πού' ναι γερασμένοι βιολογικά, βλέπουμε τα άτομα και τις μικρές ομάδες, να τραβάνε παραζαλισμένα, το καθένα το δρόμο του, μπροστά στην κρίσιμη ώρα, όταν επίσημα θα βαρέσει η βαριά καμπάνα της Μοίρας.

Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποίαν αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο μέσα στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της.

Δεν έγινε αυτό με εξαναγκασμούς ούτε με φοβέρες. Τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων πρόσφεραν τους πληγωμένους εγωισμούς των, τις φιλοδοξίες και τα μίση και τα πάθη τους τα πολιτικά, και τους προσωπικούς φθόνους και τις ματαιοδοξίες τους, πρόσφεραν τις κοσμοθεωρίες τους και τις διαφωνίες τους και τις αυταρέσκειές τους, πρόσφεραν τις ελευθερίες τους στο βωμό της Ελλάδας, με τον ίδιο τρόπο που τα ζευγάρια πρόσφεραν τις χρυσές βέρες τους και οι πτωχές υπηρέτριες τις οικονομίες τους. Έτσι οι πεντακόσιες χιλιάδες των στρατευμένων νέων πρόσφεραν τα νειάτα και τη ζωή τους. Όλοι με λεύτερη τη θέληση, όλοι από το περίσσευμα της καρδιάς.

Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής, Δε θα' ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρό της, είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευτική τρέλα.

Απ' την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους.

Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα' ναι το τέλος του;

Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή. Το πώς όλοι μαζί κάναμε τον πόλεμο, αυτό είναι η νίκη της φυλής. Όλα τ' άλλα είναι μηχανολογία. Και δεν είναι μόνο μια πράξη τιμής ετούτη η ομόψυχη ενέργεια. Είναι ακόμα μια πράξη υγείας και μια πράξη φαντασίας. Μόνο ένα οργανισμός πλημμυρισμένος από τη χαρά και τη δόξα της ζωής έχει τη δύναμη να ορμά προς τη θυσία με τόσο κέφι. Και μόνο ένας λαός με ισχυρή φαντασία, μπορεί να εξαρθεί πάνω από το υλικό βάρος των ατομικών συμφερόντων και να χυμήξει με τέτοια αποκοτιά, με ανοιχτές τις φτερούγες προς την αναμμένη φλόγα.

Σήμερα στεκόμαστε στην υψηλότατη κορφή της ιστορίας μας. Εκεί που ο αέρας είναι αμβροσία. Μπορούμε σήμερα να δεχτούμε τον Αισχύλο κοντά μας, δίχως να μας ταπεινώσει ο μεγάλος και ιερός ίσκιος του.

Και είναι μια υπεράνθρωπη χαρά για κάθε πνευματικό άνθρωπο, να μπορέσει να σταθεί με ασφάλεια και με επίγνωση σε τούτη την επικίνδυνη θέση, όπου το χώμα είναι σφραγισμένο από τα βήματα των θεών και των ηρώων. Να σταθεί με τη συνείδηση φωτισμένη από το μεγάλο ήλιο της φυλής, φωτισμένη ως τα βαθειά, έτσι όπως φωτίζεται ο καθάριος βυθός της θάλασσας, όταν τον χτυπάει κάθετα ο ήλιος, και ξεχωρίζεις μέσα να γαλανίζουν λογής-λογής πετράδια και νερολούλουδα.

Όρθιος πάνω στη βίγλα της επίσημης ώρας, γεμάτος από ολάκερο το παρελθόν της φυλής, γεμάτος από όλο το νόημα της Ελληνικής Γης, που γέννημα και φύτρο της είναι ο καθένας μας, έργο του ήλιου της και του χώματος και της θάλασσάς της. Να σταθεί ο καθένας μας δικαιωμένος και ήσυχος μπρος σ' οτιδήποτε κι αν πρόκειται να συμβεί. Φτάνει αυτό να 'ναι μέσα στο Νόμο της Ιστορίας της φυλής, που αυτός προστάζει και εμείς πράττουμε. Να σταθεί ευτυχισμένος και να αναπνεύσει με όλο του το στήθος τον αέρα των ελληνικών αιώνων, που' ναι μεθυστικός σαν κρασί, γιατί είναι γεμάτος από σπέρματα ζωής, από τραγούδια και μύθους και φαντασίες.

Ο καθένας να σταθεί έτσι με τη ψυχή γυμνή μπροστά στο Θεό, ώσπου να αισθανθεί την ασήμαντη μονάδα της ύπαρξής του απόλυτα ενσωματωμένη μέσα στην αιώνια μορφή της φυλής, αιώνιος κι αυτός μαζί της.

Γιατί σήμερα μέσα στον καθένα μας υπάρχει ολάκερη η Ελλάδα, ζει μέσα μας με όλους τους αιώνες της ιστορίας της, κοιτάζει μεσ' από τα μάτια μας με όλους τους ήρωές της, λατρεύεται στην προσευχή μας με όλους τους θεούς της, χορεύει μέσα στη φαντασία μας με όλα τα χρώματα, τους ήχους και τις γραμμές της.

Αν όλοι μπορέσουμε να φωτίσουμε την πράξη του πολέμου που πολεμούμε με αυτό το ήρεμο και σταθερό φως, δεν υπάρχει φόβος να λυγίσει κανένα γόνατο, ως το τέλος. Αυτό το φως, το « ιλαρόν φως », που λέει η εκκλησία, είναι κείνο που έκαμε και κάνει όλους τους ήρωες της πανανθρώπινης ιστορίας να τραβάνε χαμογελαστοί το δρόμο της αποστολής τους, με τόση ασφάλεια, με τόση χάρη.


www.rhodeslibrary.gr/.../mirivilis.html

1940

Πρώτον πολεμικόν ανακοινωθέν
Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940. Συγκλονιστική η δωρική λιτότητα του κειμένου. "Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους"


κλικ στην εικονα


κλικ

απο garizo.blogspot.com/2008/10/28-1940.html

ντυλαν τόμας

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.


Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.


Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.


Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.


Εξαιρετικά αφιερωμένο στους αγαπημένους που γιορτάζουν σήμερα



www.lykofos.net/modules.php?...
_________________

ο μυροβλήτης

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το 303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί ένα από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303, διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής. Σύμφωνα με την παράδοση, μέσα στη φυλακή ευλόγησε τον μαθητή του Νέστορα να νικήσει τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. Η νίκη του Νέστορα εξόργισε τον Γαλέριο και έτσι ο μεν Νέστορας αποκεφαλίστηκε, ο δε Δημήτριος δολοφονήθηκε με λογχισμό στα πλευρά.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο* να πατά τον άπιστο Λυαίο.

απο βικιπαιδεια

εκείνο το ΟΧΙ το εξαργυρώσαμε;

σημειώσαμε

Μέγαρο μουσικής



κάποιες ιδιαίτερα αξιόλογες εκδηλώσεις για τον επόμενο μήνα που αξίζει να παρακολουθήσουμε. Έτσι στις :



16 Νοεμβρίου θα γίνει δημόσια συζήτηση για την πτώση του τείχους του αίσχους ,είκοσι χρόνια μετά, σε συνεργασία και με τη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα.



στις 18 του ιδιου μηνα το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα 'η βια στα σχολεία', θα αναπτύξει ο καθηγητής της ψυχολογίας του καποδιστριακου Κλήμης Ναυρίδης



στις 24/11 η ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη θα μιλήσει για το έργο της στα πλαίσια της θεματικής ενότητας 'ποιητική γενιά του 70'



Τέλος η , Ιαπωνική Εβδομάδα, 22 – 28 Νοεμβρίου είναι ένα αφιέρωμα στην Ιαπωνία και περιλαμβάνει διαλέξεις, συναυλίες, θέατρο, κουκλοθέατρο.

50 xρόνια αστεριξ

ενας

προς "αλιείς μαργαριταριών"

ΚΑΡΤΟΥΝ
Πρέπει νὰ θυμηθῶ ἐκεῖνο τὸ πακέτο Camel
Τὴν καμήλα ποὺ ἀποτελεῖ γι᾿ ἀπόψε ἐγγύηση
Τῆς διαπιστωμένης μου ἀνασφάλειας

Μαρία Κυρτζάκη, Ἡ γυναίκα μὲ τὸ κοπάδι




Ἀκόμη αὐτὰ καπνίζεις; Πάρε Κάμελ.

Ὄχι πώς διαφημίζω νέα πίσσα
ποὺ ἀφαιρεῖ τοὺς δύσκολους λεκέδες τοῦ θανάτου
μήτε ὅτι πιστεύω ἀκόμα στὴν ἀλλιώτικη
γεύση τοῦ ἀδοκίμαστου, σὲ νέα ἀντοχή του.
Κάθε φιλὶ ποὺ ἀνταλάσσει ἡ γηραιὰ ἡδυπαθὴς
συνήθεια μὲ τοὺς ἑκάστοτε ζιγκολὸ καπνοὺς
ταχείας καύσεως εἶναι.
Βραδύτερη ποιότης ἐρώτων δὲν εὑρέθη.


Κάμελ ἐπειδὴ
ὅσο καλὰ κι ἂν τὰ κατάφερες ὡς τώρα
μόνος σου πεζὴ νὰ τὴν προχωρεῖς τὴν ἔρημο
ἀκολουθώντας ἀπὸ τὰ μύρια μονοπάτια της
τὸ δύσκολο ἐκεῖνο ποὺ σὲ βγάζει στὴν ἐξάλειψη
παντὸς συνοδοιπόρου


τώρα ὅπως βλέπεις ἐπαναστάτησε τὸ κλίμα
σήκωσε κεφάλι ἡ ἄμμος ἔγινε ἀμμοθύελλα
τὸ φορτίο χρόνου ποὺ κουβαλᾶς ἔγινε δριμύτερο
μολύβι καθὼς τὸ μούσκεψε ἡ βροχὴ ραγδαίων ἀριθμῶν.


Θέλεις νὰ φταίει τὸ ὄζον, νὰ παραμεγάλωσε
ἐκείνη ἡ μαύρη τρύπα τῆς ψυχῆς
θέλεις ν᾿ ἀπέτυχε ἡ στείρωση ποὺ ἔκανες
σὲ ὄνειρα νὰ μὴ γεννιοῦνται ἄλλα
τώρα παλεύεις, βογκᾶς, σκούζεις
ὅπως σκούζει ὄνειρο ποὺ παρὰ τὴ στείρωση
ὄνειρο συντρόφου σοῦ γεννᾶ.


Δέξου λοιπὸν τὶς νουθεσίες τῆς ταπείνωσης
κι ἀνέβα στὴν καμπούρα εὐκαιρία τῆς καμήλας
ποὺ σοῦ προσφέρει ἐτούτη ἡ διερχόμενη
φελλάχα νικοτίνη.

Ἀνέβα, παραδέξου το
στὴν αὐτάρκειά σου μπῆκαν συνεταῖροι φόβοι
(ἤδη τὶς προάλλες ἐθεάθης στοὺς καθρέφτες
τῆς ἡλίασης μὲ παρέα).


Ἂς μὴ γελιόμαστε ὅμοιέ μου.
Αὔταρκες εἶναι μοναχὰ τὸ μάταιον.

προς "ρακοσυλλέκτες"

Αδυναμίες



Εσυ δεν είχες καμία

εγώ είχα μια

αγαπούσα.

Μ. Μπρέχτ.

ειδικώς εύθραυστον

εμείς....

'ερημη χώρα

....Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου
Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού
Που η εποχή της φρόνησης ποτές δε θ’ αναιρέσει
Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτήν, έχουμε υπάρξει
Που κανείς δε θα βρει μες στις νεκρολογίες μας
Μήτε σε θύμησες από την ελεητικήν αράχνη σκεπασμένες
Η κάτω από σφραγίδες που έσπασε ο στεγνός δικηγόρος
Στις άδειες κάμαρές μας......

http://www.britsos.gr/admin/

ατιτλο

είναι κάτι, πολλές πια φορές που ένα κύμα αηδίας κι αποφοράς σε κυριεύει. είναι κάτι φορές που δε φτάνουν όλες οι εντός σου αντιστάσεις ν αντιμετωπίσεις το έρποων, το φασίζον,το μικρόνοο,το γελοίο. είναι φορές που νιώθεις πως δε μπορεί κάτι παρεξηγήθηκε.
γιατί δεν είναι δυνατόν ναναι έτσι φτηνά όλα.
δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει σημείο αναγνώρισης στην μικροκλίμακά σου. δεν είναι δυνατόν να τα πουλάς όλα, ακόμα κι αν ξέρεις οτι δεν θα τ αγοράσει κανείς.

απολαυση

ποιος είναι που πετα ψηλα μ αυτα τα δυο μικρα φτερα, τα συννεφα ανταμώνει, κι όσες φορες κιαν τσακιστεί ποτε δε μετανιώνει....

περι αγάπης ή

......Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο.
Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων... Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε "αγάπη", είναι αυτό η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' ένα έρημο δάσος... Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ' αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι' αγάπη!... Τα μωρά ξέρουν περσσότερα.
Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; Είμαι εγώ" . Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα.
Ένας "Πέρσης" θα πει αυτό είναι "τρίχα" . Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;



Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει... Σε λιώνει... Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
Αυτό το
"πράμα" πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις... Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες... θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φρικτά ασκημίσει. Αληθεια... αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.

περί βλακείας

Ποτέ μην διαφωνείς με έναν ηλίθιο. Θα σε τραβήξει κάτω στο δικό του επίπεδο και μετά θα σε 'κερδίσει' λόγω εμπειρίας.

1. Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν.
2. Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου.

3. Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο ή ομάδα προσώπων, χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο΄ πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μιαν απώλεια.

Η ζωή μας σηματοδοτείται από συμβάντα εξαιτίας των οποίων περιπίπτουμε σε απώλεια χρημάτων, χρόνου, ενέργειας, όρεξης, ηρεμίας και καλής διάθεσης, και τα οποία οφείλονται στις απίθανες πράξεις κάποιου παράλογου πλάσματος που παρουσιάζεται τις πιο αδιανόητες κι ακατάλληλες στιγμές για να μας προκαλέσει ζημιές, απογοητεύσεις και δυσκολίες, χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα απολύτως από αυτό που κάνει. Κανείς δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει, ή δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί αυτό το παράλογο πλάσμα κάνει αυτό που κάνει. Πράγματι, δεν υπάρχει εξήγηση – ή καλύτερα υπάρχει μια και μόνη εξήγηση: το υπό συζήτηση πρόσωπο είναι ηλίθιο

4. Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα.
5. Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος που υπάρχει.

Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακείας

Συγγραφέας:Carlo Cipolla



... δεν υπάρχει καμία σημαντική σκέψη, την οποία η βλακεία δεν θα ήξερε πως να

χρησιμοποιήσει: είναι ευκίνητη προς όλες τις κατευθύνσεις και μπορεί να φορέσει όλα τα

φορέματα της αλήθειας. Η αλήθεια αντιθέτως έχει μόνο ένα φόρεμα και έναν δρόμο για κάθε

περίπτωση και βρίσκεται πάντοτε σε μειονεκτική θέση... Αν η βλακεία δεν έμοιαζε σχεδόν

απαράλλαχτα με την πρόοδο, το ταλέντο... κανείς δεν θα ήθελε να είναι βλαξ»

Περί βλακείας Μούζιλ.

καλημέρα

Πεθαίνω σα χώρα.....ΑΛΛΑ

(...) "...Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα
σπλάχνα. Γράφω σʼ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε
να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο
πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σʼ άλλες
ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα
και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρό-
μους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά
δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και
να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους
εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα
και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… Ποτέ δε θα
το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να
φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη…
να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή
της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους αν-
θρώπους αλλʼ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία.
Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι
αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που
θα ʼχεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου
έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ʼφαγε. Τη μισώ. Ναι,
τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να
ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέ
φτομαι, μου ʼρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό
μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ʼμαι.
Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιο
ποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα
ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας
απʼ αυτά. Εγώ δε θέλω να ʼμαι χώρα. Δεν είμαι
χώρα. Δε θέλω να είμʼ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα
είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σο
δομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα.
Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω,
θα ʼθελα να ζήσω, θα ʼθελα να μπορούσα να ζήσω,
θα ʼμουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω…
όμως αυτή η χώρα δε μʼ αφήνει να το θέλω, δε
μʼ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει
φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου,
τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέ
τρες στα νεφρά μου και τα ʼχει ρημάξει, έχει
μαγαρίσει όλες τις πηγές απʼ όπου θα ʼτρεχε το
γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες
στις φλέβες μου και μου ʼχει σαπίσει το αίμα,
έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την
έχει κουρελιάσει απʼ τα εμφράγματα και τις εμ
βολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε
νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ʼχουν
σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με
κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω
προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της
μʼ έχει ξεπατώσει, μʼ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλ
λο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα
μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται
πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ
και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή
τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τερά
στιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βρά
χου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των
μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό
μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το
τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η
χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντά
σματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της,
τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της,
τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της… Αυτή η
χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα
μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει
το αίμα, μας το πίνει. Δε μʼ αφήνει πια ούτε να
κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα
ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρ
μα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να
ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου
απʼ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις α
δειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μʼ έχεις
αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μʼ έχεις
σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να
πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει…
δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το
παλιογύναικο. Ένα θα ʼθελα, να την είχα μπρο
στά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα
χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.





Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις
μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα
γουρούνια, τα γουρούνια, είνʼ όλοι τους γουρού
νια, από ποιον νʼ αρχίσω και σε ποιον να τελειώ
σω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με
κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα,
για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη
σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε
μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή
η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή
αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της
που βγάζουν επίσημους λόγους σʼ επίσημες τελε
τές μπρος σʼ επίσημους μαχαιροβγάλτες… Ο
κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά
της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσά
κα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτε
ρούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και
ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων
σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα
σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στʼ αρχίδια,
μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις,
μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας
καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις,
σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρ
μακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμο
μίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις,
κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπο
ρώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτό
να, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα,
τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την πα
λιόγρια, που κακό χρόνο να ʼχει, δεν αντέχω πια
τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη
μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε
μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακο
λουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα
μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους
απʼ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γιʼ αυτήν,
λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την
παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια…
Δεν είμαι πια γυναίκα… Ούτε κι εσύ πια είσαι
άντρας… Μας τα πήρε όλʼ αυτή… Τι θα μείνει
όμως απʼ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είνʼ αυτή όταν
δεν θα ʼχει μείνει τίποτʼ από μας;… Το χώμα της
έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει
πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα
της… Πεθαίνω σα χώρα..."(...)


A Λ Λ Α

ο,τι μας έδεσε για πάντα ειναι εδώ

ραγισματιές αλλά και ...φτερά

δείτε ΄μια ωραία ανάρτηση, ουσιαστικά και αισθητικά στο μπλογκ του Τροφωνιου ωδείου.

αναμνησεις

είναι κάποιες φορές που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις λόγω του Αδυνάτου αλλιώς παρα μόνο νοερά, με εικόνες, μνήμες και εγγραφές ή παρακαταθήκες.




είναι και κάποιες άλλες που νιώθεις έτσι γλυκά, που νομίζεις όλα τα μπορείς, καθόσον όλα διορθώνονται πλην του θανάτου. όμως δεν είναι έτσι.

τα του σαββάτου

όταν κοιτας γύρω σου καθαρά, χωρίς φόβο,σπάς τους παραμορφωτικούς φακούς των πραγμάτων κι αναγκάζεσαι να αντέξεις τη παραλυμένη, φαρμακερή γύμνια τους.



Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται
στον κόσμο και τους νόμους του πουλάκια
κι εντούτοις ήδη κουρασμένα
γιατί δεν είναι τα φτερά
άπτωτη εύνοια και προνόμιο,
ρωτούν εμένα, ποιόν ,εμένα,
που ειν΄το πλησιέστερο κλαδί
για ν’ ακουμπήσουν.
Δεν είμαστε καλά.Αν ήξερα εγώ
που ειν’ το Πλησιέστερο
ότι έχει και βαθμό συγκριτικό
το ανύπαρκτο πλησίον,
θα ΄τρεχα να το πιάσω πρώτη εγώ,
όλο και απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγαν πουλάκια
δίκαια και προτεραιότητες
-κλαδιά σπασμένα το αλληλέγγυο.
Ας πάνε τα πουλάκια
τη μεγάλη Πείρα να ρωτήσουν
ν’ ακούσουν ό,τι είπε και σ’ εμένα
όταν ξεθεωμένη από κούραση άφτερη
τη ρώτησα που είναι ν’ ακουμπήσω
το πλησιέστερο κλαδί.
Δεν είμαστε καλά είχε καγχάσει
η μεγάλη πείρα: αν ήξερα εγώ
που ‘ναι το Πλησιέστερο
θα ‘τρεχα να το πιάσω πρώτη,
όλο κι απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγες εσύ
γιατί το πλησιέστερο κλαδί
είναι ο θάνατός σου η ζωή μου.

ενδιαφέρον. προγραμματίστε το

Κόπολα, Εγκογιάν, Κουστουρίτσα: όλοι για το «Πανόραμα»

Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

Με εκλεκτό καλεσμένο έναν σταρ, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, ξεκινά το «Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου 2009» στις 22 Οκτωβρίου (έως 1η Νοεμβρίου).

Η Βαλέρια Γκολίνο, η οποία θα βρεθεί στο «Πανόραμα», σε σκηνή από την ταινία «Η Τζούλια δεν πάει ραντεβού το βράδυ» του Τζιουζέπε Πιστόνι
Ο βραβευμένος με Οσκαρ δημιουργός θα παρουσιάσει την τελευταία του ταινία «Tetro» -ένα οικογενειακό δράμα με πρωταγωνιστή τον Βίνσεντ Γκάλο- και θα δώσει ένα masterclass (30/10, Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», 7 μ.μ.).
Από φέτος το Φεστιβάλ γίνεται υπό την αιγίδα του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων, πάντα με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη.

Ο Κόπολα δεν είναι η μόνη διασημότητα του «Πανοράματος». Θα έρθουν ακόμα οι Ατόμ Εγκογιάν, Εμίρ Κουστουρίτσα, Τζον Χίλκοουτ (σκηνοθέτης του «Δρόμου», που παίχτηκε στό πρόσφατο φεστιβάλ της Βενετίας), Βαλέρια Γκολίνο, πιθανότατα και ο Αντρέι Βάιντα.

Η έναρξη θα γίνει με το «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου (Ιντεάλ, 9 μ.μ.), στο πλαίσιο του αφιερώματος στα πενήντα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις έντεκα μέρες του Πανοράματος θα προβληθούν περισσότερες από 100 ταινίες (Ιντεάλ, Τριανόν Filmcenter, Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»).


Το «New York Ι love you», υπογράφουν 12 σκηνοθέτες, από τον Φατίχ Ακίν μέχρι τη Νάταλι Πόρτμαν
Το πρόγραμμα είναι πλούσιο:

* ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ. Δέκα ταινίες διεκδικούν το βραβείο του Πανοράματος. Ανάμεσά τους: «Αιώνιες στιγμές» από τον υποψήφιο για Οσκαρ σκηνοθέτη Γιαν Τρελ, που σκιαγραφεί το πορτρέτο της καθημερινής ζωής της Σουηδίας του περασμένου αιώνα, «Χαμένοι καιροί» του Αρον Ματιάσι, με ήρωα έναν νεαρό που παίρνει τον νόμο στα χέρια του, «Η Τζούλια δεν πάει ραντεβού το βράδυ» του Τζιουζέπε Πιστόνι. Μια ταινία για τον κινηματογράφο είναι το «Ουίσκι με βότκα» του Αντρέας Ντρέσεν. «Η πόλη του διαβόλου», ντεμπούτο του Βλαντιμίρ Πασκάλιεβιτς, είναι μια μαύρη κωμωδία που χρονολογεί την καθημερινότητα της ζωής στο Βελιγράδι. Για πρώτη φορά συμμετέχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό και δύο ελληνικές: «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου και «Η Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά.

* ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ. Δεκαέξι ολοκαίνουργιες ταινίες κάνουν το ελληνικό ντεμπούτο τους. Ανάμεσά τους: «Tetro» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, «Στα όρια του ελέγχου» του Τζιμ Τζάρμους, «Μαραντόνα» του Εμίρ Κουστουρίτσα, «Adoration» και «Chloe» του Ατόμ Εγκογιάν, «Γλυκιά έξαψη» του Αντρέι Βάιντα, «Vincere» του Μάρκο Μπελότσιο, «Ο δρόμος» του Τζον Χίλκοουτ, «New York Ι love you», που συνυπογράφουν δώδεκα δημιουργοί, ανάμεσά τους Φατίχ Ακίν, Ιβάν Ατάλ, Αλέν Χιουζ κ.ά.

* ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ. Πίσω στη δεκαετία του 1970 και το νέο ελληνικό κύμα κινηματογράφου μάς πηγαίνουν οι: «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Ανατολική περιφέρεια» του Βασίλη Βαφέα, «Ιωάννης ο βίαιος» της Τόνιας Μαρκετάκη, «Δύο φεγγάρια τον Αύγουστο» του Κώστα Φέρρη, «Χάπι ντέι» του Παντελή Βούλγαρη, «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού, «Η καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή.

* ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ. «Η Χαρίτα Μάντολες στέκεται δίπλα μου» του Χρίστου Σιοπαχά, «Το τείχος μας» του Πανίκου Χρύσανθου, «Αττίλας 74» του Μιχάλη Κακογιάννη, «Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν» του Νίνου Φένεκ Μικελίδη κ.ά.


Εκτός από την τελευταία ταινία του Κόπολα «Tetro», θα προβληθούν και τρεις παλιότερές του
* ΦΡΑΝΣΙΣ ΦΟΡΝΤ ΚΟΠΟΛΑ. Θα προβληθούν τρεις παλιότερες ταινίες του: «Μια μέρα, ένας έρωτας», «Επαναστάτες χωρίς αύριο», «Αποκάλυψη τώρα Redux».

* ΒΟΥΒΗ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Η πρώτη απόπειρα του Αλφρεντ Χίτσκοκ στο θρίλερ, «Ο ένοικος», θα προβληθεί στο «Παλλάς», υπό τη μουσική του Νίκου Πλάτανου.

Υπάρχουν ακόμα μεγάλα αφιερώματα στα 50 χρόνια της νουβέλ βαγκ, στην τζαζ στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, αλλά και στο κραχ. *

Βραβείο και στον Θ. Αγγελόπουλο

Με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος θα τιμηθούν οι Φράνσις Φορντ Κόπολα (για τη δράση της εταιρείας παραγωγής του, American Zoetrope), Ατόμ Εγκογιάν, Θόδωρος Αγγελόπουλος και η ηθοποιός Μάρω Κοντού.

από: www.enet.gr

Μελαγχολήσαμε; ακούστε Μάρκο!

Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ( και οι.... αντεξουσιαστες)

Ποιεί εξουσίαν. Ασκεί την εξουσίαν, εξουσιοδοτημένος από τη λαϊκή θέληση.
Και όσο ασκεί την εξουσία, εξουσιαστής, γίνεται α υ τ ό ς η λαϊκή θέληση, έτσι που μέσω των κομματικών εντύπων και των δημοσίων σχέσεων – έτσι ονομάζεται η πλύση εγκεφάλου – των – πολλών – η «λαϊκή θέληση» πείθεται πως η θέληση του εξουσιαστή είναι ταυτόσημη με τη δική τους.
Αλλά ο χρόνος κυλά, η λαϊκή θέληση αναπτύσσεται, αλλοιώνεται, παραλλάζει και ένα πρωί, συννεφιασμένο η φωτεινό, γίνεται ηλίου φαεινότερο πως ο εξουσιαστής δεν την εκπροσωπεί πλέον. Η καλλιέργεια του μύθου της «Ταυτότητας» παύει να ισχύει και ο εξουσιαστής ή δικτατορεύει δίχως προσχήματα ή πέφτει στο ανάθεμα για να ανέλθει ο καινούργιος εξουσιαστής της αντίπαλης παράταξης.
Μια εθνική ιστορία ελληνικής καταγωγής που επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια όλα τα τελευταία χρόνια.
Γιατί το κόμμα εν Ελλάδι είναι μια θέση αμετακίνητη, αδιαφιλονίκητη, μονοπώλιο δικαίου, εθνικοφροσύνης και πατριωτισμού και όποιος δεν συμφωνεί είναι προδότης και όχι μια διαφορετική μαχόμενη θέση μ έ σ α στο κόμμα.
Γιατί ο εξουσιαστής διαθέτει τη μια άποψη και οι άλλοι την επιδοκιμάζουν αυτήν του ενός, του αρχηγού.
Παλαιότερα οι εντός κόμματος εν χορώ επικροτούσαν. Σήμερα, εν χορώ, σιωπούν γιατί δεν χρειάζεται να επικροτήσουν. Απλώς αν παραστεί ανάγκη, χειροκροτούνε δημοσίως.
Θυμάστε τη φωτογραφία της εκλογής του Γκρομίκο ως προέδρου της χώρας του, με ανάταση χειρός, σιωπηρή, μελαγχολική, πνιγερή, αποκρουστική. Που θυμίζει ταινία του Πολάνσκι με βρικόλακες, χωρίς το χιούμορ του Πολωνού δημιουργού.
Ο Εξουσιαστής διαθέτει ένα κεφάλι ξύλινο, ασυγκίνητο, ανέκφραστο, αμετακίνητο, «κενόν αισθημάτων και ιδεών και πλήρες φιλοδοξιών».
Ένα κόμμα «αναπτυγμένου» τόπου διαβαίνει τον χρόνο μέσα από τις αντιθέσεις του. Εδώ σε μας καταλύεται από τον χρόνο ή αλλάζει τίτλους.
Τώρα τελευταία αποκτήσαμε και τις τυπικές διαδικασίες – συνέδρια, επιτροπές, αποφάσεις μονότονες, μονόφωνες, που καταλήγουν σε σχοινοτενή πορίσματα τα οποία απηχούν τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών του εξουσιαστή.
Το πιο ανησυχητικό! Επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό εξουσιαστή, αποτυχημένο, καταπιεσμένο, ανεκπλήρωτο, δεχόμαστε τον επιτυχόντα σαν μια προέκταση φανταστική του εαυτού μας.
Όπως δεχόμαστε τον φθόνο των φθονερών, τη λάσπη των λασπολόγων, την ηθικολογία των ανήθικων, τις καταγγελίες των βρομερών καταδοτών. Διότι εμπεριέχουμε φθόνον, λασπολογική διάθεση, ανηθικότητα καταδοτικά συμπλέγματα και χοιροστασιακή αναπνοή.
Τα ακριβά πρότυπα, τα διαθέτοντα αρετή και ιδιότητες χαρισματικές, χρειάζονται πρωτίστως αρετή και αθωότητα για να γίνουν αποδεκτά – χαρακτηριστικά αντεξουσιαστή. Γι΄αυτό και στον λαϊκίστικο καιρό μας, της εύκολης λείας οπαδών και των ακόμη πιο εύκολων φιλοδοξιών η έννοια του αντιεξουσιαστή δεν είναι εφικτή ούτε καν νοητή!
Και αναδύεται εκ των βάλτων και των απορριμμάτων πανένδοξος, απόλυτος, αμετακίνητος ο ένας, ο αδιαφιλονίκητος ο Εξουσιαστής.
Προτείνω: μια αντιεξουσιαστική εκστρατεία. Έναν σιωπηλό πόλεμο που, αν συντελεστεί μ΄επιμονή, κάτι αληθινά καλό μπορεί να επιφέρει.
Η «πατρίς μου» οφείλει να αρνηθεί την ομφαλοσκοπική της κληρονομιά και ν΄αποκτήσει ιδιότητες ζωντανού οργανισμού. Αν θέλει να επιζήσει με αξιοπρέπεια και όχι ως κοιτίς ξενοδοχειακών υπαλλήλων και τουριστικών ερωτικών συντρόφων!

M. Xaτζηδακις απο Τέταρτο

ανεξίτηλος; τα πάντα όλα

το παρον

Της είπα: τώρα η ζωή έγειρε προς τη μεριά σου, και θα περιμένω λάμψη απ τη λάμψη σου και φως από σένα. έτσι είναι η ζωή, δύσκολη. θα πρέπει να καταθέσεις, να πονέσεις, να θυσιάσεις για να γνωρίσεις. και να φτάσεις κάποτε να μάθεις να αποχαιρετάς αυτούς που φεύγουν για πάντα, αλλά κι αυτούς που φεύγουν μένοντας.
ήταν ένα βράδυ γεμάτο ζωή, γεμάτο παρουσία χωρίς καμιά υπόσχεση απουσίας.γιατί ήμασταν εκεί όσοι θέλαμε να είμαστε εκεί.

διαδρομές χωρις επιστροφή

...... Ορμητικό το νερό, πράσινο, θυμωμένο έγλυφε το εσωτερο των βράχων
‘Εσκαβε το χρόνο, σκληρό επιθετικο και άγριο, κι έτσι λειαίνονταν οι πέτρες κι οι κοφτερές γωνίες.
Χυμένο το πράσινο χρώμα των ματιών σου στο πρόσωπο, τα χείλη σου με σύσπαση ανοιγόκλειναν για να προφέρουν δυο, τρεις πέντε άσχετες λέξεις..

Τα δάχτυλά σου, μοναδικής λευκότητας σαν αγωγοί κόκκινης λάμψης, πάσχιζαν να κατευθύνουν την έκρηξη και να την χωρέσουν σε σχήματα, χωρίς να δύνανται. Χωράει το σπουδαίο σε τίποτα;
Συνεσταλμένη αυτοπεποίθηση, ήξερες, κι ένιωσα ότι είχε βρεθεί η γλώσσα της σιωπής που κατέλυσε τα όρια και τις αναστολές.

Πηγαίος πόθος και γνώση του καλού, του απαγορευμένου καρπού, για τις μετριότητες που ο καθένας μας θαχε συναντήσει.
Τέτοιος που είχε την ορμή να αγνοήσει τα πραγματικά και να ενώσει το σύμπαν.
Παροξυσμός .
Δεν σε κοίταξα όταν έφυγες, δεν ξέρω αν ήθελες.

Εγώ όμως ήθελα να φύγεις.

Το ανέμελο βάδισμά σου, τα βρεγμένα μακριά σου μαλλιά, δεμένα πίσω μ ένα μαύρο κορδελάκι, η απαλή σάρκα σαν από διάφανο υλικό, που άφηνε να ζωγραφιστούν οι κινήσεις της ψυχής σου.
΄Ενας απέραντος άντρας σε μια ελάχιστη αιώνια στιγμή.

Λίγες φορές στη ζωή μας συναντιόμαστε με το μοναδικό που το ξέρουμε μόλις φανεί αιφνίδια. Δεν έμαθα αλλά είπε το συγκινημένο σου σώμα, τους καημούς και τις προσδοκίες σου.

Είδα πώς γελούσε η ξανθή χαίτη των μαλλιών σου, πώς πρόσμενες έτοιμος όμως το απροσδόκητο.

Και δε χρειάστηκε να σε ρωτήσω. τα Ήξερα όλα, γιατί σε είχα εντός μου και γιατί, αν δεν αναγνωριστείς με την ερωτική διαίσθηση, απλώς θα γνωριστείς.
Και τέτοιους κι οι δυο γνωρίσαμε πολλούς.
Κι αυτή η παράκλησή σου για τ ασήμαντα, που ξύπνησε το πιο σημαντικό; Κι όταν χάθηκες στο βάθος του ουρανού.. κατάλαβα πως με πήρες μαζί σου.
-Αποθεώσαμε την ερωτική συνομιλία, ηθοποιοί σε ονειρόδραμα
Που σκηνοθέτησε ο πόθος
Μη λησμονείς
Ήσουν το κοχύλι μου
Ραγισμένα τα χείλη σου καθώς είχες φιλήσει τους βυθούς.-

.
Γιατί έπρεπε κάποτε να εξαργυρώσω το αντίτιμο μιας διαδρομής που πλήρωνα όλη μου τη ζωή τις νύχτες που φωνάζουν οι αλήθειες...

αξίζει

αντιγράφουμε από τροφώνιο ωδείο:

Ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους συνθέτες ο Γιάν Τιερσέν έρχεται στην Ελλάδα.Ο Γιάν Τιερσεν διάδοχος της αισθητικής των Nino Rota, Nicola Piovani, Eric Satie ,

ο πιο λυρικός ευρωπαίος συνθέτης που, το μεγάλο κοινό γνώρισε μέσω της υπέροχης μουσικής που έγραψε για την ταινία του Ζαν-Πιερ Ζενέ "Αμελί" ,

'ερχεται

To ΣΑΒΒΑΤΟ 14 NOEMΒΡΙΟΥ στο "FUZZ CLUB' AΘΗΝΑ

και την ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ στο "PRINCIPAL CLUB THEATER", ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

γινατε καθόλου σοφοτεροι

"Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις κάποιου άλλου, οι ζωές τους μία μίμηση, τα πάθη τους μια αναφορά."


"Οποιοσδήποτε μπορεί να φτιάξει ιστορία. Μόνο ένας σπουδαίος άντρας μπορεί να τη γράψει."


"Τι είναι κυνικός; Ένα άτομο που ξέρει την τιμή όλων και την αξία κανενός

ειδικη αφιέρωση

κι όταν δεν προλαβαίνω τις επιθυμίες σου, θέλω να τις καλύπτω όταν τις μαθαίνω... ένα βήμα πιο κοντα στον άλλον, πιο κοντά στη διάσπαση του εγώ.

στη γερμανία

Έργο Ελληνίδας γλύπτριας στην Πύλη του Βραδεμβούργου

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: "Στο Σταυροδρόμι" της Καλλιόπης Λαιμού στην Πύλη του Βραδεμβούργου



Η Ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου συμμετέχει στις εκδηλώσεις για την 20η επέτειο της Πτώσης του Τείχους με έργο της Ελληνίδας γλύπτριας Καλλιόπης Λaiμού.


Η ογκώδης εγκατάσταση με τίτλο At Crossroads, “Στο σταυροδρόμι”, έχει στηθεί ακριβώς μπροστά από την Πύλη του Βραδεμβούργου.

Θέμα του έργου, που αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, είναι η λαθρομετανάστευση.

Οι τουρκικές ψαρόβαρκες Uğur - “Τύχη”, Umut - “Ελπίδα”, Aşkim - “Αγάπη μου”, Maviş - “Θαλασσί” και Buket - “Μπουκέτο” που οι ιδιοκτήτες τους τις είχαν πουλήσει σε λαθρεμπόρους και αυτοί με τη σειρά τους τις χρησιμοποίησαν για τη μεταφορά λαθρομεταναστών στην Ελλάδα είναι ένα μέρος από την εγκατάσταση της Ελληνίδας γλύπτριας Καλλιόπης Λαιμού.


Εννιά αυθεντικές τέτοιες βάρκες που τις είχαν κατασχέσει οι ελληνικές λιμενικές αρχές χρησιμοποίησε η γλύπτρια Καλλιόπη Λεμού για την εγκατάστασή της στο Βερολίνο, η οποία καλύπτει μία επιφάνεια 180 τ.μ. και έχει ένα ύψος 14 μέτρων.

Τέσσερις από τις βάρκες είναι τοποθετημένες στο βάθρο της εγκατάστασης και σχηματίζουν έναν σταυρό, ένα σταυροδρόμι, που η Καλλιόπη Λεμού το συνδέει με το Βερολίνο, γιατί: «Το Βερολίνο το θεωρώ σαν την πρωτεύουσα του ίσως ισχυρότερου ευρωπαϊκού κράτους. Και το σταυροδρόμι συμβολίζει τις αποφάσεις που παίρνονται εδώ για την Ευρώπη. Τις πολιτικές αποφάσεις, αποφάσεις για τη μοίρα των λαθρομεταναστών, για την πολιτική με την οποία αντιμετωπίζουμε τους λαθρομετανάστες.»


http://www.deutsche-welle.de/dw/article/0,,4784640,00.html

η βιαιοτητα της συνενοχής

καλημέρα

regina-rosas-amat...


Το θαύμα είναι πάντοτε μονογενές. Η παραμικρή προσθήκη



ευφυίας Μαγιού το μεταβάλλει σε γεωμετρημένο λαχανόκηπο.





Νίκησες κανέναν κακό σήμερα;!







Οι πενταροδεκάρες της ατιμίας που μήτε τις παιρνεις είδηση αποτελούν εντούτοις,



όπως το αντίστροφο ενός εράνου, την απώλεια του μισού κεφαλαίου σου.

προτάσεις

"Στου Καββαδία τ΄ ανοιχτά» μουσική
Με μια μουσική παράσταση αρχίζει τη σεζόν το Cabaret Voltaire.
Πρόκειται για ένα μουσικό ταξίδι στην ποίηση του Νίκου Καββαδία.
Μελοποιημένη ποίηση από τον Θάνο Μικρούτσικο, τους Ξέμπαρκους, τον Γιάννη Σπανό, τον Δημήτρη Ζερβουδάκη και τη Μαρίζα Κωχ και με την ομάδα Νυχτερινή Κυβέρνηση να ενορχηστρώνει τα τραγούδια που αγαπούσε από τα παιδικά της χρόνια και να τα προσαρμόζει στο προσωπικό της ύφος.
Τις Παρασκευές 9 και 16 Οκτωβρίου στις 22.00.
Συμμετέχουν: Κωνσταντίνος Μάτσικας (τραγούδι), Εύη Μαυρίδου (πιάνο, τραγούδι, ενορχηστρώσεις), Πέτρος Βασιλειάδης (μπάσο), Νατάσα Κρητικού (αφήγηση), Μαίρη Καλδάρα (συγγραφή- επιμέλεια κειμένων).
Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο, τηλ. 210 5227.046.




ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
Ραφτοπούλου στους Δελφούς
Στις 10 Οκτωβρίου εγκαινιάζεται η έκθεση με γλυπτική και σχέδια της Μπέλας Ραφτοπούλου στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Η έκθεση, την οποία έχει επιμεληθεί η ιστορικός τέχνης Εφη Ανδρεάδη, εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Μέτοικος - Ξένος» και θα διαρκέσει ως τις 10 Νοεμβρίου 2009.



ΘΕΑΤΡΟ
Ευτυχισμένες μέρες» στη Χώρα
Το αριστούργημα του Σ. Μπέκετ «Ευτυχισμένες μέρες»
φιλοξενείται για 20 παραστάσεις (ως 8/11) στο θέατρο Χώρα (Σκηνή Νέα Χώρα, Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210 8673.945)
και σε ανατρεπτική σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου.
Στον ρόλο της εμβληματικής ηρωίδας Γουίνι η Μίνα Αδαμάκη και
σε αυτόν του συζύγου της Γουίλι ο Ερρίκος Λίτσης.
Στη σκηνοθετική ματιά που προτείνει μια νέα εκδοχή στο κλασικό αυτό έργο συνωμοτεί και η ευφάνταστη σκηνογραφία της Μαγιούς Τρικεριώτη.


aπο Βημαonline


ΑΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΜΕΡΗ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Μουσικοθεατρική
Σκηνοθεσία.: Β. Νικολαΐδης.
Ερμηνεύει: Κ. Γέρου.
Σκην.: Γ. Ζιάκας. Διάρκεια 70'
Ηρωίδες αλλά και ήρωες των Ουίλιαμς, Λόρκα, Ανούιγ και Μπρεχτ ζωντανεύουν στην παράσταση μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ "ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ"-ΥΠΟΓΕΙΟ

Πεσμαζόγλου 5, κέντρο, 2103228706 Βραδ: Πέμ.-Σάβ. 9.15 μ.μ., Τετ., Κυρ. 8 μ.μ. € 22, φοιτ.: € 15, για θεατές κάτω των 25 ετών € 10. Διάρκεια: 70'. Μέχρι 18/10.

αθηνόραμα

ΣΙΝΕΜΑ

Ραγισμένες Αγκαλιές Los Abrazos Rotos Ισπανία, Διάρκεια: 125'
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Πέδρο Αλμοδόβαρ
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Πενέλοπε Κρουζ,
Λουί Ομάρ,
Μπλάνκα Πορτίγιο

υπενθυμίσεις

ΠΡΟΣΈΞΤΕ

Υπάρχουν και χειρότερα...
Ενας πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης. Εκείνη λείπει, αλλά υπάρχει ένα γράμμα πάνω στο κρεβάτι της. Αρχίζει να σκέφτεται τα χειρότερα και με τρεμάμενα χέρια ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:

Αγαπημένε μου μπαμπά,λυπάμαι πολύ που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω πως έφυγα με το καινούριο μου αγόρι. Βρήκα επιτέλους την αληθινή αγάπη! Αχ, να μπορούσες μόνο να τον έβλεπες! Είναι τόσο όμορφος με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια, και τόσο αγέρωχος πάνω στη μεγάλη και γρήγορη μηχανή του! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό..Επιτέλους είμαι έγκυος! Ο Αμπντούλ λέει ότι θα είμαστε μια χαρά στο τροχόσπιτό του καταμεσής στο δάσος και θέλει να κάνουμε πολλά παιδιά. Αυτό βέβαια είναι και το δικό μου όνειρο! Ανακάλυψα επίσης πως η μαριχουάνα δεν κάνει κακό. Γι’αυτό αποφασίσαμε να την καλλιεργούμε για εμάς και τους φίλους μας όταν θα ξεμένουμε από κοκαΐνη και έκσταση. Εν τω μεταξύ, ελπίζω η επιστήμη να βρει σύντομα τη θραπεία για το AIDS και να μπορέσει ο Αμπντούλ να γίνει καλά! Το αξίζει! Μπαμπάκα μου, δε θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι πια 15 ετών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου, Κι έπειτα, ο Αμπντούλ είναι τόσο δυνατός με τη σοφία και την πείρα των 47 χρόνων του. Με καθοδηγεί και με συμβουλεύει με τον καλύτερο τρόπο για τις επιλογές μου, όπως για την επιλογή μου να ασπαστώ τον ισλαμισμό. Ελπίζω να έρθω να σε βρω σύντομα, έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις τα εγγονάκια σου!!
Το λατρεμένο σου κοριτσάκι!!

Υ.Γ.:πλάκα σου κάνω,μπαμπά!! coolare!! Είμαι στη Μαρία. Απλώς ήθελα να σου πω πως στη ζωή υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τους βαθμούς του τριμήνου που θα βρεις στο κομοδίνο!!!!!!!!!!Σ’αγαπώ!!..


Αναρτήθηκε από Άνεργοι Δημοσιογράφοι (monahikoslikos)
Αναρτήθηκε από σίβυλλα

τροφωνιο ωδειο

«Νίνο Ρότα θα πει μαγεία, γιορτή και μελωδία της εικόνας»!

Δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα του ωδείου, για τον καταπληκτικό νίνο ρότα.

for you

κλικ

Αληθειες και επιφάσεις

το θέατρο είναι η μορφή τέχνης εκείνη, που χωρίς κανένα πρόσχημα εισχωρεί στο βαθύτατο πυρήνα του πνευματος και της ψυχής, διαλύοντας, αναδομώντας και καθαίροντάς τα.Πάντα με την προυπόθεση του έχω την ικανότητα, τη συνείδηση, τη γνώση και την επάρκεια, εκτός της πρωτογενούς επιθυμίας να εκφραστώ εκτιθέμενος.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ:Η ευτυχία… Ποια θα είναι η δικιά μου η ευτυχία ; Τι είδους ευτυχισμένη γυναίκα η μικρή Αντιγόνη ; Τι είδους μικρότητες θα πρέπει να κάνει κι αυτή, μέρα με την ημέρα, για ν’ αποσπάσει με τα δόντια της το μικρό κουρέλι της ευτυχίας που της ανήκει ; Σε ποιον θα πρέπει να πει ψέματα, σε ποιον να χαμογελάσει, σε ποιον να πουληθεί ; Πείτε μου. Ποιον θα πρέπει ν’ αφήσει να πεθάνει, κάνοντας πως δεν βλέπει ;
Θέλω να μάθω πώς θα κάνω κι εγώ για να γίνω ευτυχισμένη ;
Κι αμέσως, γιατί αμέσως πρέπει να διαλέξω.
Λέτε πως είν’ ωραία η ζωή. Θέλω να μάθω πώς θα κάνω για να ζήσω.
Ναι, αγαπώ τον Αίμονα. Αγαπώ έναν Αίμονα γερό και νέο, έναν Αίμονα απαιτητικό και πιστόν, όπως εγώ.
Αν πρόκειται όμως η ζωή σας, η ευτυχία σας να περάσουν από πάνω του και να τον αφανίσουν με τη φθορά τους,
αν πρόκειται να μη χλομιάζει πια ο Αίμων όταν εγώ χλομιάζω,
αν πρόκειται να μη νομίζει πως πέθανα όταν αργώ πέντε λεφτά,
αν πρόκειται να μη νοιώθει ολομόναχος στον κόσμο και να μη με μισεί όταν γελάω χωρίς να ξέρει αυτός γιατί,
αν πρόκειται να γίνει κοντά μου ο Κύριος Αίμων,
αν πρόκειται να μάθει να λέει «ναι» κι αυτός –
τότε δεν τον αγαπώ πια τον Αίμονα.

Σας μιλάω από πολύ μακριά τώρα, από ένα βασίλειο όπου δεν μπορείτε πια να μπείτε, με τις ρυτίδες σας, τη σύνεσή σας, την κοιλιά σας. (Γελάει)
Α, γελάω, Κρέων, επειδή σε ξαναβλέπω με μιας δεκαπέντε χρονών. Έχεις το ίδιο ύφος του αδύνατου που νομίζει πως είναι παντοδύναμος. Η ζωή, μόνο που σου πρόσθεσε όλες αυτές τις ζαρωματιές στο πρόσωπο κι αυτό το λίπος ολόγυρά σου.
Ξέρεις πως έχω δίκιο, μα δε θα τ’ ομολογήσεις ποτέ, επειδή υπερασπίζεσαι την ώρα τούτη την ευτυχία σου, όπως ο σκύλος το κόκαλό του.
Μ’ αηδιάζετε όλοι με την περίφημη ευτυχία σας.
Με την περίφημη ζωή σας που πρέπει να την αγαπάμε και καλά. Κάνετε σα σκυλιά που γλύφουν ό,τι βρεθεί.
Μια μικρούλα πιθανότητα ευτυχίας για κάθε μέρα, και δε ζητάμε άλλο…
Εγώ, τα θέλω όλα, αμέσως, δίχως παζάρια, ειδάλλως δε δέχομαι τίποτα !
Δε θέλω νάμαι ολιγαρκής, εγώ και νάμαι ευτυχισμένη μ’ ένα ξεροκόμματο, αν έκατσα φρόνιμα.
Θέλω να βεβαιωθώ για όλα σήμερα και για να βεβαιωθώ πως είναι τόσο όμορφα όπως και τον καιρό που ήμουν μικρή – ειδάλλως να πεθάνω.
Ναι, είμαι άσκημη. Είναι απαίσιες, ε, αυτές οι φωνές, αυτά τ’ αναπηδήματα, αυτή η πάλη με τ’ απόκρυφα ; Ο πατέρας δεν ομόρφυνε παρά έπειτα, όταν βεβαιώθηκε πια ολότελα πως είχε σκοτώσει τον πατέρα του, πως είχε παντρευτεί τη μητέρα του και πως τίποτα, τίποτα πια δεν μπορούσε να τον σώσει.
Τότε γαλήνεψε μονομιάς, κάτι σαν χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του κι έγινε όμορφος. Είχαν όλα τελειώσει. Δεν τούμενε πια παρά να κλείσει τα μάτια του, για να μη σας βλέπει άλλο.
Α, οι φάτσες σας, οι κακομοίρικές σας φάτσες των υποψηφίων της ευτυχίας ! Εσείς είσαστε άσκημοι, όσο ωραίοι κι αν φαντάζετε. Έχετε όλοι σας κάτι άσκημο στη γωνιά του ματιού ή των χειλιών. Έχετε φάτσες μαγείρων...

ΖΑΝ ΑΝΟΥΙΓ
ΑΝΤΙΓΟΝΗ

για την προσπάθεια, άριστα

Στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα θα απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης 2009. Η σχετική ανακοίνωση έγινε σήμερα στις 12 ώρα Ελλάδος.

Σύμφωνα με την επιτροπή των βραβείων η επιλογή του Αμερικανού Προέδρου βασίστηκε στις εντυπωσιακές προσπάθειες που έκανε για να ενισχύσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών.

Για το φετινό Νόμπελ Ειρήνης προτάθηκε ο αριθμός-ρεκόρ των 205 υποψηφίων. Ο νικητής του βραβείου Νόμπελ λαμβάνει ένα χρυσό μετάλλιο και χρηματικό έπαθλο 10 εκατ. Σουηδικών Κορονών (1 εκατ. ευρώ).

από : www.antinews.gr